top of page
Zoeken
  • Foto van schrijverbabethdejongste

Afscheid



Geloof het of niet, ik ben alweer een paar dagen thuis! Ergens voelt het heel gek, ik merk bijvoorbeeld dat er ineens dingen zijn veranderd, maar aan de andere kant is het zo vertrouwd dat het bijna voelt alsof ik nog nooit ben weggeweest. Ik mis de mensen met wie ik in de afgelopen maanden mijn leven heb gedeeld, ik mis het Libanese eten, de Arabische koffie, de zee, ik mis zelfs het drukke verkeer in Beiroet!


Het spijt me dat ik in januari niet meer van me heb laten horen, maar het waren erg drukke weken. Iets met de laatste loodjes.šŸ˜‰ Na de kerstvakantie waren er nog maar drie weken over en de afronding van het semester betekent veel presentaties, papers en tentamens. Ik heb het gevoel dat ik voor drie maanden werk heb verzet! Des te meer respect heb ik gekregen voor de studenten hier. Ik volg maar twee vakken en vind het al druk, laat staan als je er vijf doet!


In de laatste week is Eelkje van Interserve Nederland ook nog langs geweest. Samen met Eelkje en Wilbert ben ik vorige week zaterdag naar de andere kant van Libanon gereden, meer richting de Syrische grens, in de bergen. Het was nog wel een beetje spannend of we er konden komen, want er lag een laag sneeuw waar Nederland niet aan kan tippen! Gelukkig verliep de reis goed en zo konden we drie andere Interserve Partners bezoeken om meer te horen over hun werk. Ik vond het erg leuk dat ik zo in mijn laatste week toch nog deze mensen kon bezoeken, want eerder had ik daar nog geen tijd voor gehad. Het was heel mooi om te zien dat er zoveel werk wordt verzet en op zoveel verschillende manieren. Ik moet eerlijk zeggen dat het meteen weer een beetje begon te kriebelen, ik zou zo gebleven zijn om daar aan de slag te gaan!šŸ˜‰


Helaas ging dat feest niet door, ik moest terug naar Beiroet voor mijn laatste week. Dat was een erg rommelige week, met de laatste tentamens, maar tegelijkertijd ook in mijn hoofd dat ik mijn koffer moest gaan pakken en met afscheid van zoveel mensen die ik in de afgelopen tijd heb leren kennen. De kinderen op school waren erg verdrietig dat ik wegging, net als de docenten en de kinderen uit het opvanghuis. Zelf vond ik het ook een gek idee om afscheid te nemen en weg te gaan, terwijl je ergens weet dat er nog zoveel te doen is. Aan de andere kant had ik ook weer veel zin om naar huis te gaan en wist ik dat mijn tijd hier voorlopig ook gewoon over is. Dat is denk ik een beetje het dubbele van afscheid nemen. Dat merkte ik overigens ook toen ik afscheid moest nemen van de NEST. Ik heb daar zoveel mensen leren kennen en een geweldige tijd met hen gehad en nu ineens moest ik weg, terwijl ik weet dat het leven daar gewoon doorgaat. Je laat toch een stukje achter ofzoā€¦ Gelukkig heb ik goed afscheid kunnen nemen. We hebben met de studenten een feestje georganiseerd, pannenkoeken gebakken (geen Nederlandse trouwens, dat lukte niet šŸ˜‰) en een fijne avond met elkaar gehad.


En vrijdagavond laat was het dan zover: tijd om echt te vertrekken. Ik heb een heel goede reis gehad, behalve dan dat tijdens de nacht reizen en nog een keer overstappen niet heel erg bevorderlijk is voor je rust. Ik kwam dan ook helemaal gaar aan op Schiphol, maar dat mocht de pret niet drukken! Het was ook weer heel erg fijn om mijn familie te zien en om weer thuis te komen.



En nu ik alweer een paar dagen thuis ben, is het ook tijd om terug te kijken. Ik weet zeker dat ik de ervaringen die ik heb opgedaan en alles wat ik heb geleerd in Libanon over het land, de cultuur, de kerk, maar ook over mijzelf, over God en over zendingswerk nooit zal vergeten. Toen ik vertrok, had ik twee doelen, namelijk ondersteunen en leren. Ondersteunen heb ik gedaan waar ik kon, maar ik heb ook gemerkt dat het best wel lastig is als je ergens maar vier maanden bent en een taal niet spreekt. Ik denk dat mijn verwachtingen hoger lagen, maar ik heb uiteindelijk geleerd om die bij te stellen en gewoon te doen ā€˜wat je hand vindt om te doen.ā€™ Zoals ik eerder al heb geschreven, betekent er gewoon zijn al heel veel voor mensen.


Verder heb ik ontzettend veel geleerd. Ik denk dat echt dienen en ondersteunen niet kan zonder eerst goed te leren. Ik heb over de kerk in het Midden-Oosten geleerd, door het vak ā€˜Oosterse kerkenā€™ dat ik volgde en door alle bezoeken die ik heb mogen brengen aan veel verschillende kerken. Ik heb ook van de kerk geleerd. Wij westerlingen kijken misschien naar het Midden-Oosten met medelijden. Ik zeg ook niet dat het makkelijk is voor de kerk daar, maar tegelijkertijd kunnen wij ook ontzettend veel van deze mensen leren. Wat ik heb gezien is dat de kerk in het Midden-Oosten veel zichtbaarder is en onmisbaar is in de samenleving. Tientallen non-profitorganisaties zijn opgezet en worden gerund door de kerk. Geloof is veel meer zichtbaar en aanwezig in de samenleving en ik denk dat wij daar heel veel van kunnen leren. Laat ik voor mezelf spreken, maar ik ben vaak te bang, of ik denk dat het niet gepast is om te veel te laten zien van mijn geloof. Ik denk dat we daarmee God tekort doen, maar ook onszelf. Iets om mee te nemen, denk ik.


De lijst die ik zou kunnen maken over alles wat ik geleerd heb, is eindeloos. Degenen die meer willen weten, zijn bij deze uitgenodigd om eens door te praten.šŸ˜‰ Laat het in ieder geval duidelijk zijn dat ik een ontzettend mooie tijd heb gehad en dat het Midden-Oosten toch wel een beetje mijn hart heeft gestolen. Het zou zomaar eens kunnen dat ik terugga!


Ik wil vragen of jullie willen blijven bidden voor de kerk in het Midden-Oosten en om vrede en rust in deze regio.


Verder, dank aan iedereen die mij in de afgelopen tijd op wat voor manier dan ook heeft gesteund. Ik waardeer het enorm. En bedankt voor het volgen van mijn blog! Ik hoop dat ik jullie een beetje heb kunnen meenemen in wat ik allemaal gedaan en geleerd heb.


Een hartelijke groet,

Babeth


P.S. er komen binnenkort nog fotoā€™s online, voor de geĆÆnteresseerden! šŸ˜‰

181 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
bottom of page