top of page
Zoeken
  • Foto van schrijverbabethdejongste

Kleurrijke cultuur


Grrr… weet je hoe frustrerend het is dat Arabische mensen soms gewoon ‘ja’ zeggen en dat vervolgens blijkt dat ze ‘nee’ bedoelen!


Leven in een ander land betekent ook leven in een andere cultuur en dat brengt soms best wel wat uitdagingen met zich mee. In een van mijn eerste blogs schreef ik over de Equipped2Go training van Interserve, waarin we met elkaar nadachten over cultuurverschillen. Soms zijn die heel interessant en verrijkend, maar soms kan dat ook best lastige en frustrerende situaties opleveren.


Ja of nee?

De situatie die ik hierboven heb beschreven, overkomt me met enige regelmaat in Libanon. Zo was ik een tijdje terug bijvoorbeeld samen met een ander meisje de fall retreat van NEST aan het voorbereiden. Zij wilde graag kopieën meenemen van de map met liederen die we hier hebben, maar ik stelde voor om gewoon de mappen mee te nemen. Plek zat in de bus en het scheelt moeite en bovendien nog papier ook. “Ja,” zei ze “dat is goed, we kunnen alle mappen meenemen.” Mooi, dacht ik, en nog mooier dat dit meisje het ook zou regelen. Maar helaas: helemaal niks geen mappen op de fall retreat! Wat bleek? Ze had gewoon een aantal liederen gekopieerd, terwijl de mappen nog steeds op de NEST lagen.


Op zo’n moment voelt dat voor mij alsof ze gewoon haar eigen zin heeft gedaan en daar ook nog over heeft gelogen! Ergens voel ik dat ik zin heb om kwaad te worden, maar dat zal dit meisje niet begrijpen. Vanuit haar perspectief heeft ze juist gehandeld. Het is voor Arabieren namelijk erg onbeleefd om direct nee te zeggen. Je kunt dus beter ja zeggen en nee doen, zo houd je de relatie met de ander goed.


Jan en Hassan

Over goede relaties gesproken… Dat is inderdaad erg belangrijk in deze cultuur. Dat uit zich niet alleen in ja zeggen terwijl je nee bedoelt, maar ook als je andere mensen tegenkomt. Het is me al een paar keer overkomen dat er iemand op straat, in de winkel, of in de bus met me begint te kletsen. Als echte Nederlander denk ik dan meteen: wat moet je van me? Of: bemoei je met je eigen zaken! Hier is het blijkbaar veel normaler om met jan en alleman (of beter: Hassan en alleman😉) een praatje aan te knopen. Niet omdat je iets moet van de ander, maar gewoon om even gezellig te praten en om interesse te tonen.


Spraakberichten

Iets minder gezellig vind ik de nare Libanese gewoonte om geen whatsappberichten te typen, maar om constant spraakberichten te sturen. Oké, als ik een wat langer verhaal wil vertellen, stuur ik ook gerust weleens een spraakberichtje, maar het lijkt wel of ze hier niet weten dat er ook een toetsenbord zit op de meeste telefoons. Overal zie je mensen tegen hun telefoons praten, zelfs in de kerk zag ik pas een man zachtjes een spraakbericht opnemen! Het resultaat is dat Libanezen dan ook te pas en te onpas die spraakberichten afspelen. En het gebeurt mij dus regelmatig dat ik iemand een vraag stel en dan een spraakbericht terugkrijg, met allemaal geroezemoes op de achtergrond, of dat ik ergens met een groepje mensen aan het praten ben en er ineens iemand doorheen begint te praten, omdat hij zo nodig een spraakbericht moet sturen. Ik vind het maar niks!


Eten, dansen en koffie

Maar niet getreurd, er zitten ook heel veel mooie kanten aan de Libanese cultuur! De chaos in het verkeer, de gezellige drukte op straat, het altijd te laat komen van Libanezen, de heftige gebaren die ze soms maken tijdens het praten, het heeft ook allemaal zijn charmes en juist daardoor begin ik steeds meer te houden van de cultuur hier. Het is een bepaald soort gezelligheid, die echt anders is dan ik in Nederland gewend ben. Vergleken bij de kleurigheid van de Arabische cultuur zijn wij Nederlanders maar een stelletje saaie, grijze muizen.


Als er hier een feestje wordt gevierd, hoort daar sowieso heerlijk eten bij, veel zoetigheid ook. Dat krijg je trouwens overal waar je komt, aangeboden. Verder wordt er veel gezongen en gedanst op feestjes en dat is ook iets wat ik zo leuk vind aan de cultuur. Bekend is de Dabke, een dans die echt hoort bij het Midden-Oosten, maar in elk land net iets anders wordt uitgevoerd. Ik kan hem ook al een klein beetje trouwens!


Oh en trouwens, de koffie hier is ook geweldig! Als echte koffieleut kan ik natuurlijk niet zonder. Toen ik hier net was, moest ik wel een beetje wennen aan de sterke Arabische koffie, gedronken uit ieniemieniekopjes, maar ondertussen wil ik niet anders meer. Ik heb zelfs al geleerd hoe ik zelf zulke koffie kan maken, zodat ik straks een klein stukje Libanon mee terug kan nemen.😉


Behulpzaamheid

Waar wij Europeanen ook nog wel wat van kunnen leren is de behulpzaamheid van mensen. Zodra het er hier ook maar een beetje op lijkt dat je ergens naar op zoek bent, word je meteen aangesproken door iemand op straat of hij of zij je ergens mee kan helpen. Opnieuw krijg ik hierbij het gevoel dat iemand iets van me nodig heeft, maar er zit helemaal niets anders achter dan gewoon behulpzaamheid. Voor Libanezen is het erg belangrijk om goed voor hun gasten te zorgen. En hoewel ik inmiddels best een beetje weet hoe alles hier werkt, zien mensen meteen aan mij dat ik uit het buitenland komt en dus helpen ze me graag.


Wat ook wel grappig, maar soms ook een beetje irritant is, is dat mannen hier ontzettend galant zijn. Als vrouw word je overal voorgelaten, zelfs als het overduidelijk was dat een man eerder was. Het is me zelfs overkomen dat een volslagen vreemde voor mij betaalde in de bus! Verder hoef je ook niks zelf te dragen, soms zelfs je eigen tas niet eens. Op zich heel aardig, maar het wordt irritant als je eigenlijk gewoon iets zelf wil doen, maar dat gewoon niet wordt geaccepteerd. En je kunt dan op je kop gaan staan, maar dat helpt niks! Voorbeeldje: tijdens een excursie had ik samen met een paar andere meiden al onze spullen bij elkaar in een rugzak gestopt, met de bedoeling dat we die om de beurt zouden dragen. Na nog geen half uur zat die rugzak op de rug van een jongen, van wie er helemaal niks in die rugzak zat, maar de rest van de tijd heeft hij geweigerd om die rugzak af te staan en door ons te laten dragen. En tsja, na ongeveer tien keer vragen heb ik het ook maar opgegeven. Maar om eerlijk te zijn moet deze zelfstandige Nederlandse vrouw hier nog steeds aan wennen.😉

155 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
bottom of page