Drukke decemberdagen

Ik leef nog! Voor degenen die zich al ongerust begonnen te maken: alles is helemaal goed hier, maar het klopt inderdaad dat ik al een tijdje niks van me heb laten horen! In de afgelopen weken heb ik het vrij druk gehad en het schrijven van een blog is er een beetje bij ingeschoten.

De eerste reden voor die drukte is heel erg leuk, mijn moeder is namelijk op bezoek geweest! Eind oktober belde ik met mijn familie en zei ik dat ik had zitten nadenken dat zij (lees: ik vooral, haha!) het misschien best leuk zouden vinden om langs te komen. “Ja,” zei mijn vader “maar wij denken ook weleens na hier.” Bleek dat ze allang bezig waren plannen te maken voor een retourtje Libanon. En zo kwam het dat ik ineens samen met mijn moeder in Beiroet rondliep!

Twee werelden

Het was natuurlijk heel erg leuk om na bijna drie maanden weer bij te kletsen met mijn moeder, maar ook om te laten zien wat ik hier doe in mijn dagelijks leven. Ik kan daar heel veel over vertellen, via mijn blogs en als ik mijn familie aan de telefoon heb, maar het is toch anders om alle ervaringen die ik hier heb, te delen, al is het maar voor eventjes. Tegelijkertijd was het ook heel gek, ik heb mijn familie dus al een lange tijd niet gezien en ik heb hier echt mijn eigen wereldje en het voelt heel raar als die twee werelden ineens bij elkaar komen.

Eerste indrukken

Wat ook heel grappig was, is dat ik ineens weer werd herinnerd aan mijn eerste indrukken van Beiroet. Er waren allerlei dingen die mijn moeder opvielen, waar ik inmiddels al lang aan gewend ben. Toch gek, dat je in een relatief korte tijd zo kan wennen aan dingen die zo anders zijn dan je thuis gewend bent. Mijn moeder vond bijvoorbeeld dat er zo verschrikkelijk veel lawaai was in de stad. Overal, ook binnen, hoor je het geluid van toeterende auto’s. Vijf keer per dag hoor je hier de gebedsoproep vanaf de moskee schallen (minder grappig dat wij deze keer zo dichtbij een moskee zaten dat we elke morgen om 5:00 wakker werden van de eerste gebedsoproep). Mama schrok de eerste paar keer toen de stroom uitviel, maar ik merkte dat ik er inmiddels al zo aan gewend ben, dat ik er weinig aandacht meer aan schenk en gewoon doorga waar ik mee bezig ben.

Het verkeer

Verder vond mijn moeder het verkeer een enorm gekkenhuis hier. Tsja, dat kan ik ook niet ontkennen. Ik merk wel dat ik er inderdaad aan gewend ben, maar toch verbaas ik me soms nog steeds over de grote chaos op de weg. Door die chaos is er ook altijd file in Beiroet en daar hebben wij ook wel ons portie van meegekregen: we waren 6 minuten rijden bij de NEST vandaan toen het enorm hard begon te regenen. Binnen een paar minuten waren we doorweekt, maar gelukkig konden we een taxi vinden, het was nog maar een klein stukje. Het is in Nederland moeilijk voor te stellen, maar over dat kleine stukje van 6 minuten hebben we bijna een uur gedaan! File betekent hier niet alleen langzaam rijden, maar soms ook gewoon 15 minuten stilstaan zonder ook maar 1 centimeter vooruit te komen!

Sinds ik hier ben, heb ik al het idee in mijn hoofd om nog een keer een vlog te maken over het verkeer in Beiroet. Mijn moeder heeft als cadeautje een selfiestick meegenomen, dus ik kan er nu echt niet meer onderuit. Een inkijkje in het Libanese straatleven hebben jullie dus nog tegoed!

School

Wat mijn moeder en ik allebei heel leuk vonden, was om deze keer samen naar de school in het Palestijnse vluchtelingenkamp te gaan. Dat is ook weer een aparte wereld, waar je eigenlijk echt geweest moet zijn om het te kunnen begrijpen. De kinderen op school vonden het ook erg leuk en bijzonder dat ik mijn moeder deze keer meenam. De oudere kinderen hebben we wat verteld over Nederland, over onze familie en over ons huis en dat vonden ze geweldig! Tegelijkertijd voel ik me dan bijna schuldig, als ik over ons huis vertel, omdat ik weet in wat voor soort huizen zij wonen. En dat blijft iets heel lastigs. Hoewel ik inmiddels meer gewend ben aan het feit dat deze verschillen er zijn en dat ik ze niet in vier maanden kan oplossen, blijft het schuren. Zowel op deze school, als bij andere gelegenheden, bijvoorbeeld als ik op straat loop en er een kindje zowat aan mijn arm komt hangen en om geld vraagt.

Toeristen

Verder heb ik van deze gelegenheid natuurlijk ook mooi gebruik gemaakt om samen met mama Libanon te verkennen. Het is weer heel anders om hier de toerist uit te hangen, maar niet minder leuk! We hebben een auto gehuurd en ons op de Libanese wegen begeven en dat is ook al een avontuur op zich. We zijn naar de ceders van Libanon geweest, naar Tyrus in het zuiden, en naar Bylos, een van de oudste bewoonde steden ter wereld. Voor mij was het weer opvallend, net als ik in mijn vorige blog schreef, namelijk dat Libanon zo’n prachtige, oude en rijke cultuur heeft en dat er zoveel mooie te zien valt!

Ziek

De tweede reden waarom deze blog zolang op zich heeft laten wachten, is wat minder leuk, helaas. Mijn moeder zat nog niet in het vliegtuig, of ik werd ziek en best wel flink ziek. Ik geloof dat het twee jaar geleden is dat ik me zo beroerd heb gevoeld. Ik heb 3 dagen niks anders gedaan dan in mijn bed liggen en dan ineens is het toch wel naar dat je niet thuis bent!

Kerst

Gelukkig voel ik me weer stukken beter en heb ik eindelijk deze blog bijna klaar.😉 Ik zit hier op een lege kamer in een lege NEST, want bijna alle studenten zijn vertrokken om thuis Kerst te vieren. We zijn nog met een klein groepje studenten over en met elkaar gaan we ook proberen iets moois ervan te maken. Na de kerst ben ik een weekje weg, in een ander land, voor een conferentie van alle Interservers die in deze regio werken. Dat belooft ook weer een interessante tijd te worden!

Voor nu wens ik jullie allemaal hele goede en fijne kerstdagen en het allerbeste voor het nieuwe jaar!