Hallo daar! Hoog tijd voor een update! Ik had helaas geen tijd om mijn blog eerder te plaatsen, omdat ik het afgelopen weekend veel heb gedaan. Wat precies, dat lees je hieronder.
Mijn weekend stond in het teken van Haigazian University. Dit is een Armeens-christelijke universiteit in Beiroet, met voornamelijk Armeense studenten. Op deze universiteit studeren zowel moslims als christenen. Het is de bedoeling van de universiteit om de studenten tijdens hun studie kennis te laten maken met de Bijbel en het christelijk geloof. Wilbert, mijn On-Track coördinator, is werkzaam als studentenpastor en docent en hij praat met studenten over het christelijk geloof in de gesprekken die hij met hen heeft, maar ook bijvoorbeeld tijdens de lessen Oude en Nieuwe Testament die hij geeft.
In de hemel
De wekelijkse Bijbelstudie op vrijdagmiddag is onderdeel van het ‘spiritual life’ van deze universiteit. Onder leiding van Tarek komt een aantal studenten bij elkaar om na te denken over een stukje uit de Bijbel. Er is een min of meer vaste kern, maar er zijn ook studenten die af en toe komen. Ik vond het mooi om te zien dat er ook moslims waren die heel serieus deelnamen. Dit jaar wordt het ‘Onze Vader’ stukje voor stukje behandeld. Afgelopen vrijdag was het zinsdeel ‘in de hemel’ aan de beurt. We hebben met elkaar nagedacht over wat de hemel precies is en wat het betekent als we zeggen dat onze Vader in de hemel is. Dat bleek nog best moeilijk te zijn: is de hemel een plaats, of een dimensie, of betekent het de aanwezigheid van God? Gaan we daar pas naartoe na onze dood, of begint de hemel wanneer we Jezus als onze Verlosser aannemen? Op deze vragen hebben we niet alle antwoorden gevonden, maar Tarek heeft ons in ieder geval het volgende meegegeven: als we bidden tot Onze Vader die in de hemel is, belijden we daarmee dat wij Hem nodig hebben. We hebben Hem nodig omdat wij niet hemels, maar juist aards zijn en daarmee zondige en kleine mensen. In de tijd dat we op de aarde zijn, verlangen we naar de hemel, omdat daar het aardse niet meer is.
Nieuwe Testament
Na deze Bijbelstudie heb ik van Wilbert een korte rondleiding over de campus gehad, waarna ik een van zijn lessen Nieuwe Testament mocht bijwonen. Grappig dat hier ongeveer hetzelfde behandeld werd als wat ik vorig jaar in mijn studie theologie heb gehad! Voordat de les begon, had ik een kort gesprekje met een meisje dat naast me zat. Zij vertelde dat ze dit vak had gekozen, omdat ze heel graag meer wilde weten over de Bijbel. Als ik zo het enthousiasme en de ijver zag van de andere studenten, denk ik dat zij niet de enige was die graag meer wilde weten!
Naar het zuiden!
Een ander onderdeel van het ‘spiritual life’ van Haigazian is een trip op zaterdag. Hiervoor werd ik ook uitgenodigd en daar heb ik natuurlijk geen nee tegen gezegd! ’s Morgens vroeg vertrokken we met een groep van ongeveer 20 studenten naar het zuiden van het land. Onze eerste stop was in Qana. Volgens de Libanezen is dit het Kana uit de Bijbel, waar Jezus water in wijn heeft veranderd, maar in Israël wordt geclaimd dat die plaats in hun land is! Hoe dan ook, het was een prachtige plek! We hebben daar grotten en een tuin bekeken, waar we met elkaar hebben gezongen en gebeden.
Hoop en wanhoop
Verderop in Qana was een monument voor het bombardement van april 1996. Tijdens de gevechten tussen het Israëlische leger en Hezbollah vond het zogenaamde ‘Qanabloedbad’ plaats, waarbij 106 mensen werden gedood, er 116 mensen gewond raakten en 800 Libanezen zijn gevlucht. Opvallend, maar ook verdrietig vond ik dat er bij dit hele monument geen teken was van vrede of hoop, maar dat de mensen hier nog steeds boos, verdrietig en wraakzuchtig zijn.
Er was meer hoop te zien in de kunstwerken van een Libanese kunstenaar, van wie we de galerie vervolgens hebben bezocht. Die hoop kon ik eerlijk gezegd alleen horen. Met behulp van de gids kon ik snappen wat er bedoeld was, maar verder heb ik wel weer gemerkt dat abstracte kunst niet zo mijn ding is.😉
Tibnine Castle en Tyrus
Onze volgende stop was bij Tibnine Castle, een ruïne van een kasteel dat in 1105 werd gebouwd door de kruisvaarders. Deze plek is 700-800 meter boven het zeeniveau en dat gaf ons een prachtig uitzicht over de omgeving en over het stadje Tibnine!
Daarna zijn we naar Tyrus gegaan, waar we met elkaar hebben gegeten en genoten van het strand. Rond een uur of 5 waren we op het strand en dat was heerlijk! De zon gaat hier al rond 6 uur onder, waardoor we ook de zonsondergang hebben kunnen zien, prachtig!
Zaterdagavond om 10 uur was ik dan eindelijk op mijn kamer. Moe, maar voldaan. Ik heb twee prachtige dagen gehad waarin ik weer zoveel nieuwe mensen heb leren kennen, meer heb ontdekt van de cultuur en het land Libanon. Wat ik ook leuk vond aan deze dagen, is dat ik wat meer heb kunnen praten met een aantal mensen, bijvoorbeeld met een meisje uit Syrië. Zij vertelde me dat ze zich zorgen maakt over de toekomst van het land, ook nu de oorlog min of meer voorbij is. Verder heb ik ook gesproken met een Nederlandse jongen die vrijwilligerswerk doet onder vluchtelingenkinderen. Hij nodigde me uit om een keer langs te komen en te kijken bij het werk dat gedaan wordt bij ‘House of Hope’, dus wie weet welke mogelijkheden dat weer biedt!
P.S. Meer foto’s vind je hier!