Het is maar hoe je het bekijkt...

Een paar jaar geleden heb ik recreatiewerk voor kinderen op een camping gedaan. Dat was zo’n daverend succes dat ik toen heb bezworen nooit meer kinderwerk te gaan doen! Dat was dan ook een van de dingen waarover ik vrij duidelijk was toen ik met Interserve in gesprek was over een mogelijke On-Trackuitzending: geen kinderwerk! Helaas is deze missie niet helemaal geslaagd…

Hoe het precies is gekomen, weet ik niet, maar blijkbaar zie ik eruit alsof ik een perfecte kleuterjuf ben. Eigenlijk ben ik er min of meer ingerold, maar in de afgelopen weken ben ik veel bezig geweest met: juist, kinderwerk! In de afgelopen weken ben ik op verschillende manieren in aanraking gekomen met kinderen. Ondanks dat er een belangrijke gemeenschappelijke factor is, namelijk dat ze vluchtelingen zijn, zijn er ook grote verschillen, bijvoorbeeld tussen de scholen waar ze naartoe gaan, waar ze vandaan komen en de kwaliteit van het onderwijs dat deze kinderen krijgen.

Palestijnse vluchtelingen

Zoals jullie weten, ga ik elke week naar de school in het Palestijnse vluchtelingenkamp Shatila. Vorige week sprak ik daarover met iemand en ik realiseerde me dat deze school toch iets anders is dan het idee dat ik bij een school heb. Er zitten ongeveer twintig kinderen in een klein lokaaltje, zo volgepropt dat de juf daar een beetje tussendoor loopt. Ik krijg het idee dat de juffen niet altijd goed weten wat ze met de kinderen aan moeten. Er zit niet per se een vast ritme in een dag, volgens mij wordt er vaak ter plekke bedacht wat er gedaan wordt. Soms kan een docent even niks verzinnen, dan zitten de kinderen gewoon een halfuurtje op hun stoel, te niksen. Veel docenten zeggen steeds dat ze moe zijn en de meesten kijken niet alsof ze echt blij zijn met het werk dat ze doen.

Dan is er de klas met drop-outs. Ik heb begrepen dat de leiding van de school eigenlijk ook niet goed weet wat ze met deze kinderen aan moeten. Het belangrijkste doel van deze klas is eigenlijk om de kinderen van de straat te houden, maar echt een goed programma is er niet voor hen. Keersommen leren deze kinderen bijvoorbeeld doordat hun meester een aantal voorbeelden (met antwoorden!) op het bord schrijft, die zij moeten overschrijven. Ik ben geen expert, maar dit lijkt me toch niet de beste methode…

Toen ik hier over nadacht, vond ik het hele idee van een school voor vluchtelingenkinderen er toch weer iets minder rooskleurig uitzien dan ik dacht toen ik er de eerste keer kwam. Het onderwijs is dus lang niet zo goed, hoe zullen deze kinderen straks terechtkomen? Kunnen ze hogerop komen, of zijn ze, net als hun ouders en grootouders, gedoemd om in het vluchtelingenkamp te leven? Een plek zonder hoop en zonder toekomst?

Mobiele kliniek Zahleh

De volgende dag veranderde mijn beeld van deze school opnieuw. Ik ging namelijk mee met twee Koreaanse Interservers. Zij gaan twee keer per maand met een mobiele kliniek naar Zahleh, een plaats in de bergen vlakbij de Syrische grens. Hier verblijven veel vluchtelingen en ook zij hebben medische hulp nodig. Terwijl hun ouders naar de mobiele kliniek gaan, wordt er een programma aangeboden voor de kinderen. Drie keer raden waar ik die dag mocht helpen… bij de kinderen natuurlijk!

Deze kinderen kwamen uit vluchtelingenkampen zoals we die kennen van de plaatjes. Veel van hen stonken en zagen er onverzorgd uit. We hebben leuke dingen met hen kunnen doen: tekenen, zingen, spelletjes en we hebben ze een paar Engelse woordjes geleerd. Daarbij viel me wel op dat deze kinderen echt minder weten en kunnen dan ik gewend ben van de kinderen in het Palestijnse vluchtelingenkamp, terwijl de meesten daarvan jonger zijn! Het onderwijs dat deze Syrische kinderen krijgen (als ze al naar school gaan) is dus minder goed dan het onderwijs in Shatila. Daarbij komt dat deze kinderen moeten werken als ze oud genoeg zijn. Geld verdienen is op dit moment belangrijker voor veel gevluchte ouders dan het onderwijs van hun kinderen.

School in Jbeil

Van maandag tot en met woensdag heb ik gelogeerd bij andere Interserve partners, waarvan de vrouw op weer een school voor vluchtelingenkinderen werkt. Serene en ik mochten mee om te kijken en waar mogelijk, te helpen. Op deze kleine school viel meteen de gezelligheid op. De docenten zijn erg betrokken en doen hun uiterste best om de kinderen zoveel mogelijk te leren. Ook vond ik het mooi om te zien dat deze kinderen, op een paar na allemaal moslims, christelijke liedjes leren op deze school. Prachtig, want liedjes die je als kind leert, vergeet je je leven lang niet meer!

Helaas zijn er ook minder mooie kanten aan deze school. De docenten die er werken, zijn niet gekwalificeerd en ook hier zijn kleine klaslokaaltjes en weinig materialen. Binnen de groepen zijn grote niveauverschillen, zodat sommige kinderen niet mee kunnen komen en anderen zich vervelen tijdens de les. Daarbij moeten de kinderen na vier jaar op deze school naar een publieke school, waar de kwaliteit van onderwijs veel lager ligt.

Wie heeft het nu het beste getroffen?

Als je deze drie scholen vergelijkt, is het moeilijk om te kiezen welke kinderen het nu het beste hebben getroffen. De Syrische kinderen leven vaak in tenten, hebben het koud in de winter. Ze zien er onverzorgd uit en het onderwijs dat ze krijgen, is lang niet overal even goed. De Palestijnse kinderen krijgen misschien iets beter onderwijs. Ze zien er beter verzorgd uit en wonen ook in kleine ruimtes, maar het zijn in ieder geval geen huizen. Het grote verschil is echter dat de Syriërs hoop hebben om terug te keren naar hun eigen land en daar een bestaan op te bouwen. Hoe moeilijk dat ook is in een land dat moet herstellen van een burgeroorlog, voor de Palestijnen is er helemaal geen land om naar terug te keren en voor hen is er nauwelijks hoop op een beter bestaan. Weer een andere kant: voor de Syrische kinderen die nu terugkeren, zijn er nog nauwelijks scholen open.

Wie heeft het nu beter? Ik weet het niet! Het is maar hoe je het bekijkt…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dankpunt

Ik heb van de week mijn financiën eens goed zitten bekijken. Ik verwacht nog een aantal bedragen binnen te krijgen. Als ik die heb, ben ik helemaal rond! Ik bedank natuurlijk mijn sponsors daarvoor, maar vooral de Heere, die ook hierin voorziet!