Wauw… niet te geloven! Vandaag is het alweer 4 weken geleden dat ik afscheid nam van mijn familie en vrienden, Nederland verliet, in Beiroet het vliegtuig uitstapte en kennismaakte met een heel nieuwe wereld, die inmiddels al niet echt meer nieuw is. Ik wil er nog even niet over nadenken dat er al bijna een kwart van mijn verblijf voorbij is, want dat gaat me veel te snel!
Ja, je hebt het goed: dat betekent dus dat ik het erg naar mijn zin heb hier en nog geen heimwee heb.😉 Ik geniet er enorm van om deze nieuwe wereld te leren kennen en ben daar voorlopig nog niet klaar mee! Ik ben erg blij en dankbaar dat ik zo gastvrij ontvangen ben door veel verschillende mensen.
Aanpassen (of niet)
Op de NEST voelde ik me al snel thuis. Ik ben niet de enige internationale student (Syriërs en Palestijnen tellen trouwens niet als internationale studenten), we zijn met een groep van 10 en we zijn allemaal in dezelfde week aangekomen. Dat maakt het wat makkelijker om mee te draaien in de gemeenschap, om contacten te zoeken en om samen Beiroet te ontdekken.
Helaas heeft mijn lichaam er wat meer moeite mee om zich aan te passen: halverwege de eerste week kreeg ik flink last van mijn darmen en dat heeft ruim een week geduurd. Verder ben ik veel vaker en sneller moe en slaap ik minder goed dan ik van mezelf gewend ben. Dat is natuurlijk niet heel gek, met zoveel nieuwe indrukken, maar van mij mag het zo onderhand wel over zijn.
Opgesloten?
Je merkt het misschien al: een groot deel van mijn leven hier speelt zich af op de NEST. Dat is enerzijds heel fijn: ik heb alles dicht bij elkaar en dat maakt het makkelijk om je snel aan te passen en mee te draaien in het leven hier. Ook een fijne bijkomstigheid: als ik college heb, ren ik 3 minuten van tevoren de trap af en dan ben ik nog op tijd (nouja, meestal dan ;p). Aan de andere kant vind ik het een nadeel dat ik soms gewoon hele dagen in het gebouw kan zitten, zonder echt buiten te zijn. Ik moet soms echt bewust even een reden verzinnen om naar buiten te moeten, zodat ik niet verpieter hier binnen.😉
En dan nog is het lastig: ik geniet echt van de levendigheid van deze stad, maar soms is het wel erg druk. Afgelopen zaterdag had ik een excursie waarbij we wat meer in de bergen waren, buiten Beiroet. Daar realiseerde ik me dat het gewoon helemaal stil was en dat ik die stilte eigenlijk best wel miste in het dagelijkse rumoer van de stad! Overal waar je komt, zijn mensen en toeterende auto’s en zelfs op mijn eigen kamer hoor ik het gezoem van airco’s, geluiden van andere studenten en allerlei geluiden die horen bij het leven in een stad. Even een rustig plekje opzoeken is er dus niet echt bij. Althans, ik heb er nog niet een gevonden. Vorige week zondag dacht ik slim te zijn en een park op te zoeken, maar helaas, ik was zeker niet de enige met dat idee!
Nog een extra reden dus om extra te genieten van alle excursies die er georganiseerd worden! Vooral voor het vak ‘Contemporary Eastern Churches’ gaan we veel op pad en ik denk dat ik daar het meeste van leer! Het zijn mooie gelegenheden om Libanon verder te ontdekken, maar ook om in contact te komen met de inwoners van dit land. Ik ben hier dus nog maar 4 weken, maar ik heb het idee dat ik al een stuk meer begrijp van de geschiedenis van het land en hoe je de gevolgen hiervan kunt terugzien in de situatie in het Midden-Oosten vandaag de dag. En dat vind ik geweldig interessant!
Vrijwilligerswerk
Hoe interessant mijn vakken ook zijn, de colleges en de voorbereiding daarvan vullen niet mijn hele week. In de eerste twee weken was dat fijn, omdat het me wat ruimte gaf om te acclimatiseren, maar daarna begon ik me een beetje te vervelen. Ik vond dat het hoog tijd was om op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk, daar ben ik tenslotte ook voor gekomen! Zoals ik van tevoren al te horen kreeg, is er hier inderdaad genoeg te doen! Toch vond ik het best een uitdaging: ik heb bijna elke dag een college van 10:45 tot 12:00, daarna ‘chapel’ en lunch. Verder staan er bijna elke week excursies gepland en heb ik ook wat ruimte nodig in mijn agenda om alle Interservers in Libanon te bezoeken. Ik had al snel wat contacten gelegd, maar om dan echt een afspraak te maken, blijkt nog niet zo makkelijk. Ik vond het best moeilijk om te bedenken hoe en wat en waar ik nou precies aan de slag kon en ik heb al mijn planningskills nodig om dat in mijn schema te passen. Gelukkig ben ik inmiddels een stapje verder: afgelopen vrijdagochtend kon ik mee met een groep naar een Palestijns vluchtelingenkamp in Beiroet. We kregen een rondleiding van het hoofd van een school daar en met deze vrouw heb ik inmiddels contact. Ik hoop dat ik deze week er weer heen kan en dat we samen kunnen uitzoeken wat ik het beste kan gaan doen op deze school. Verder was het bezoek aan dat kamp enorm indrukwekkend. Niet te geloven, dat mensen zo moeten leven! Volgende week wil ik jullie meer vertellen over wat ik daar gezien en gehoord heb en over het werk dat ik hoop te gaan doen.
Interserve Team
Verder heb ik al kennisgemaakt met het Interserve team in Libanon. Samen met Serene, een andere On-Tracker uit Singapore, hoop ik verschillende zendingswerkers van Interserve in het land te bezoeken. Ik ben net terug van het eerste bezoek, bij een Zuid-Koreaans stel dat een medische kliniek heeft voor immigranten. Deze mensen hebben 15 jaar ervaring in de zending, dus het was geweldig om naar hen te luisteren en van hen te leren! De rest van de bezoeken zijn we nog aan het plannen.
Genoeg te doen dus voor de komende tijd! Ik houd jullie op de hoogte, want er is zoveel te vertellen… 😉
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Gebedspunten
Willen jullie met mij danken dat ik hier mijn plekje heb gevonden, dat het goed gaat en dat ik zoveel kan leren hier. Dank ook voor de contacten met de Interserve partners en dat ik veel van hen leer. Verder dat ik contact heb met Sylvia, hoofd van de school in het Palestijnse vluchtelingenkamp. Willen jullie bidden voor het vervolg hiervan, dat ik bij deze organisatie werk vind waardoor ik iets kan betekenen voor deze mensen. Ook wil ik jullie vragen om te bidden dat mijn lichaam zich nog wat meer aanpast, zodat ik genoeg energie heb om de dingen te doen die ik allemaal moet/wil doen.