Shatila refugee camp

Deze week een iets minder vrolijke blog… In mijn blog van vorige week schreef ik al even kort over het Palestijnse vluchtelingenkamp in Beiroet, Shatila. Twee weken geleden ben ik daar voor het eerst geweest, omdat ik daar aan de slag ga als vrijwilliger. Ik wil jullie graag het een en ander vertellen over het kamp en over mijn indrukken daarvan.

Vluchtelingenkamp

Als je nu denkt aan een vluchtelingenkamp, heb je waarschijnlijk een groot, modderig terrein in je hoofd, met duizenden kleine hutjes en tentjes en een groot hek er omheen. Dat was in ieder geval het beeld dat ik had van een vluchtelingenkamp en dat moest ik meteen bijstellen. Het Palestijnse vluchtelingenkamp in Beiroet wordt wel bewaakt door militairen, maar er staat geen groot hek omheen. Mensen kunnen vrij in- en uitlopen. Er staan ook geen kleine hutjes en tentjes, maar enorm hoge gebouwen met zo weinig ruimte ertussen, dat er nauwelijks zonlicht te zien is in de straatjes. Het terrein is overigens wel modderig. Wat ook meteen opvalt is de enorme wirwar van elektriciteitskabels die van het ene naar het andere huis lopen.

Dit donkere doolhof beslaat een vierkante kilometer van Beiroet en er wonen naar schatting 27000 mensen. Dat betekent dus 27 personen per vierkante meter! Naast Shatila zijn er verschillende andere kampen in Libanon. Deze zijn ontstaan na de oprichting van de staat Israël in 1948 en de oorlog in die tijd. Er zijn toen 450 000 geregistreerde vluchtelingen uit Palestina naar Libanon gekomen. Hun situatie is er in al die jaren echter niet veel beter op geworden.

Palestijnen in Libanon

De Libanezen willen namelijk niet dat deze Palestijnen onderdeel worden van de Libanese samenleving. De regering van Libanon is gebaseerd op het idee dat er min of meer een balans is tussen het aantal moslims en christenen. De meerderheid van deze Palestijnse vluchtelingen is echter moslim en hen toestaan Libanees te worden, zou betekenen dat die balans compleet omslaat en dat willen de Libanezen niet. Daarom mogen deze Palestijnen geen onderdeel uitmaken van de Libanese samenleving: ze mogen niet werken, niet naar school en ze mogen niet vrij het land in- en uitreizen. Met andere woorden: ze zitten compleet vast en dat al 3 generaties lang!

Tijdens de Libanese burgeroorlog is er ook een enorm bloedbad geweest in Shatila, door Libanese groeperingen hebben in samenwerking met het Israëlische leger

Tijdens de Libanese burgeroorlog hebben Libanese (christelijke!) groeperingen in samenwerking met het Israëlische leger een enorm bloedbad aangericht in Shatila. De schattingen over de aantallen lopen enorm uiteen, maar duidelijk is wel dat er onschuldige mensen op een laffe manier zijn vermoord. Op die dag huilde God, wordt wel gezegd.

School

De situatie is ook om te huilen. Nu ik dit aan het schrijven ben, voel ik weer die hopeloosheid die me ook overviel toen ik deze verhalen hoorde en voor de eerste keer dit kamp met eigen ogen zag. Gelukkig zijn er toch lichtpuntjes, zelfs in deze uitzichtloze situatie. De rondleiding die ik kreeg door het kamp begon op een school die onder leiding staat van Joint Christian Committee. Op deze school wordt lesgegeven aan vluchtelingenkinderen vanaf 2 of 3 jaar. Ze krijgen les in Engels en Arabisch en allerlei andere vakken, zodat ze zich toch kunnen ontwikkelen. Ook is er een klas voor drop-outs, oudere kinderen die om verschillende redenen hun school niet hebben afgemaakt en daardoor niet kunnen lezen en schrijven, maar vaak ook sociale vaardigheden missen. Verder zijn er cursussen voor jongeren, waarbij ze opgeleid worden tot kapper, ict’er of elektricien. Met deze praktische beroepen kunnen ze vaak toch wel ergens illegaal aan de slag, om in ieder geval wat geld te verdienen en om bezig te zijn.

Vrijwilligerswerk

Afgelopen vrijdag ben ik voor de tweede keer op deze school geweest en heb ik afgesproken dat ik hier voortaan elke week naartoe zal gaan om me in te zetten als vrijwilliger. Wat ik precies ga doen, is nog steeds niet helemaal duidelijk, maar ik wil in ieder geval graag aan de slag met de drop-outs en ik wil proberen om iets met muziek te gaan doen voor de kinderen.

Binnenkort komen de ouders van Wilbert vanuit Nederland naar Libanon en zij nemen een opvouwbaar keyboard voor mij mee (dank voor het lenen, lief broertje 😉). Verder zou ik graag wat bladmuziek (liefst met akkoorden en Engelse kinderliedjes) willen, of kleine muziekinstrumenten. Daarom aan jullie de vraag of je toevallig zoiets over hebt of kwijt kunt, ik kan het goed gebruiken! Om dat te regelen, kun je het beste even mijn moeder appen: 06-13690327.

P.S. veel van wat ik heb geschreven over het kamp, heb ik gehoord tijdens de rondleiding die ik kreeg en uit verschillende verhalen van mensen die ik hierover heb gesproken. Ik ben geen expert op dit gebied en weet niet alles. Op internet is ook niet alles even duidelijk, er bestaan nogal verschillende verhalen. Het kan dus zijn dat sommige details anders zijn dan ik heb beschreven. Dat kan komen door een ander perspectief, of doordat ik misschien dingen niet goed heb begrepen, of informatie mis.