Eindelijk, na een aantal maanden van voorbereiding ben ik echt in Libanon! Het is hier hartstikke leuk en ik heb heel veel nieuwe dingen gezien en gehoord en veel nieuwe mensen ontmoet. Veel eerste indrukken dus! In deze blog zal ik proberen daar iets van te vertellen.
De eerste (avont)uren
Mijn eerste uren in Libanon waren meteen al een hele belevenis. Op het vliegveld bleek dat ik in de verkeerde rij was gaan staan, dus ik werd teruggestuurd naar een balie waar niemand was. Na ongeveer 10 minuten ging ik toch eens kijken bij het kantoortje daarnaast, waar een man op zijn gemakje televisie zat te kijken. Hij stuurde een collega, die weer een andere collega zou roepen. “Just one minute”, zei hij, maar het duurde minstens 5 minuten voordat hij dat weer zei: “Only one minute”. Na nog 5 lange minuten kwam er eindelijk iemand! Bij deze man kon ik een soort postzegel kopen die ik nodig had voor de paspoortcontrole. Toen ik daarna terugging naar de controlepost, zaten daar inmiddels andere mensen, die het erg grappig vonden dat ik zo’n ‘postzegel’ had gekocht. Dat was helemaal niet nodig, zeiden ze. Het schijnt per persoon of per dag te verschillen of dat nodig is. Toen ik dit verhaal later vertelde aan iemand hier op de NEST, zei hij: “Welcome to the republic of the bananas!”
Hoe dan ook, ik was eindelijk binnen in Libanon! Ik werd opgehaald door een enorm dikke taxichauffeur die geen woord Engels sprak, maar toch leverde hij me netjes af bij de NEST. En daar wachtte mij het volgende avontuur: er was niemand om de deur open te doen! Ik probeerde te bellen naar het algemene nummer van de NEST, maar daar werd de telefoon niet opgenomen en omdat bellen zo duur is daar, was mijn beltegoed meteen op.Ik werd behoorlijk radeloos en heb toen mijn vader een sms gestuurd met het nummer van Wilbert, of hij misschien wilde bellen. Ook ben ik naar de overkant van de straat gelopen, waar een politieman zat. Hoewel hij bijna geen Engels kon, heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik graag met zijn telefoon wilde bellen. Zo heb ik iemand van de NEST gebeld, met als resultaat dat er 5 minuten later twee mensen voor de deur stonden om open te doen!
De volgende dag…
Halverwege de volgende ochtend was ik redelijk bijgeslapen en heb ik mijn koffer uitgepakt. Die morgen had ik het wel even zwaar: ik was nog een beetje van slag van de stress van ’s nachts, had niet echt een goede nacht gemaakt (wat wil je, als je om 3 uur ’s nachts aankomt 😉) en ik kende nog helemaal niemand daar. Ik voelde me erg eenzaam, maar gelukkig kwam daar snel verandering in. Ik was nog net op tijd voor de lunch (iedereen luncht hier tegelijk in een grote eetzaal) en de directeur van de NEST stuurde 2 studenten naar me toe, die me in de rest van de middag alles hebben verteld over de school en over het land.
Inmiddels ken ik redelijk wat studenten en heb ik zo’n beetje in de gaten hoe het hier allemaal werkt. Ik zal jullie proberen ook wat dingen over de NEST te vertellen, zodat jullie daar wat meer een beeld van hebben.
NEST
De NEST is een theologische universiteit, waar ongeveer 60 studenten studeren. Veel studenten komen uit het buitenland, bijvoorbeeld uit Syrië, Armenië of Pakistan. Zij komen hier studeren om in de toekomst de kerk te kunnen dienen, zowel in hun thuisland als in andere landen. Ook is er een aantal buitenlandse studenten dat het SiMO Program volgt, net als ik doe. Dit is een studieprogramma over de kerk in het Midden-Oosten, waaraan veel studenten uit de Verenigde Staten en uit Duitsland deelnemen.
De universiteit is een groot gebouw met 13 verdiepingen. Hier wordt lesgegeven, maar het gebouw wordt ook bewoond, door zowel studenten als docenten. Er zijn twee verdiepingen voor studenten, een voor mannen en een voor vrouwen. Op de vierde verdieping heb ik een kamer, die deel met een ander meisje. Naast onze kamer zit nog een kamer waar een meisje uit de VS slaapt en met zijn drieën delen we de badkamer. Op de tweede verdieping is een grote eetzaal waar iedereen drie keer per dag eet. Verder is er een grote bibliotheek, een kapel, een volleybalzaal en nog meer dingen die ik nog niet heb ontdekt.
De mensen hier zijn echt vriendelijk! Ze proberen me met van alles te helpen en hebben me in de afgelopen dagen al veel geleerd over het leven op de NEST en in Libanon. Het eten is ook goed! Elke dag staan er heerlijke maaltijden klaar. Vaak bestaan die uit een salade en iets warms. Ik eet niet zoveel brood als in Nederland, maar dat vind ik geen probleem!
Minder leuk is het dat ik al twee keer koud heb moeten douchen en dat de stroom regelmatig uitvalt. Elke 3 uur wordt de elektriciteit gestopt. Deze wordt dan overgenomen door generators, maar het duurt een paar seconden voordat deze beginnen te werken. Dat betekent dus dat je soms ineens in het donker zit, of dat je in de lift zit en die eerst stopt en dan helemaal naar beneden gaat, voordat je verder kunt!
Het gaat dus goed met mij! Ik heb het echt naar mijn zin en geniet ervan, hoewel al die nieuwe indrukken soms best vermoeiend zijn! Ook merk ik dat ik het niet gewend ben om constant Engels te moeten praten, dat kost ook energie! Gelukkig kan ik rustig aan beginnen, de lessen starten komende maandag, dus dan begint het echte leven pas! Ik houd jullie op de hoogte! Ik heb trouwens ook een aantal foto’s van mijn reis online gezet, zodat jullie ook op die manier kunnen meekijken! Als je meer wilt weten, app of mail me gerust, of laat een reactie achter! Vind ik leuk!
Gebedspunten
Willen jullie God danken dat ik veilig ben gearriveerd en dat ik zo snel gewend raak hier. Ook dat ik zoveel vriendelijke mensen leer kennen en dat ik het naar mijn zin heb. Willen jullie bidden om kracht voor volgende week, als de klassen beginnen en wijsheid voor als ik ga nadenken over het vrijwilligerswerk dat ik hoop te gaan doen.
P.S. Ik wil ook iedereen bedanken die meeleeft, door appjes, kaartjes, berichtjes, reacties, of wat dan ook! Heel erg leuk, dat waardeer ik enorm!